Witaj

- Gdzie jesteś? Nie widzę ciebie – odkrzyknął parasol.
- Zobacz Tula – zwróciła się do suczki. – To musi być czarodziejski parasol. Nasza parasolka stoi w kącie i nic nie mówi. Ten, tam…
- Hej! Pokaż się! – darł się uwięziony.
Amelka odeszła od krzewu. Dostrzegła, ze parasol wierci się i szamocze.
- Jestem na dole – zawołała i dostrzegła, że parasol głowę posiada.
- O! Widzę cię – zawołał parasol. – Chłopcze, pomożesz mi? Uwolnisz mnie?
- Chłopcze? – wyszeptała Amelka. – Może i lepiej, że bierze mnie za chłopca. Niech tak zostanie.
- Wrr, wrr – pies nastroszył sierść na grzbiecie.
- Jesteś parasolem czarodzieja? – zapytała Amelka.
- Chłopcze, co to za pytanie dziwne? – odpowiedział pytaniem na pytanie. Amelka obeszła krzew. Dostrzegła coś, co przypominało kaptur, nasadzony na czubku dziwnego znaleziska.
- Pytam, czy jesteś…
- Słyszałem, o co pytałeś – mruczał dziwny uwięziony. – Jestem swoją osobistą, własną osobą – nie bardzo wiedział jak udzielić odpowiedzi na jej pytanie.
- Acha – niewiele zrozumiała. Nie znam go – myślała. – Kim on jest? Czym on jest? Czy parasol czarodzieja, może być niebezpieczny? Jakie ma zamiary?
- Jeżeli pomogę ci, to nie zrobisz mi krzywdy? Nastąpiła cisza. Widocznie parasol zastanawiał się nad tym, jak się zachowa.
- Nie skrzywdzę cię chłopcze – odezwał się. – Uprzedzam, że nie mam złota – zabrzmiała dziwaczna odpowiedź.
- Złota? – powtórzyła, bo niezrozumiała, co tamten ma na myśli.
- Nawet srebrników na zapłatę, nie mam – mruczał.
- Pomogę tobie, jeśli obiecasz mi, że krzywdy nie zrobisz mi i mojemu psu – dodała. – Daj słowo.
- Pomóż. Nic złego nie spotka was z mej strony. Obiecuję i daję słowo – zapewnił.
Amelka zdjęła plecak. Wyjęła sznurek, nożyk. Zmieniła rękawiczki, na takie do prac w ogrodzie. Rękawice były uszyte z grubego materiału i chroniły przed kolczastymi roślinami.
- Tulka, poszukaj kijka. Duży kij przynieś – poleciła pieskowi.
Trochę znudziło psa czekanie, z którego nic nie wynikało. Suczka odbiegła, szczekając radośnie, zadowolona że ma zajęcie. Amelka rozgarnęła gałęzie. Dotknęła materiał znaleziska, okazał się mocny o gęstym splocie. Nie był taki cieniutki, jakim powlekało się parasole. Kolce wczepiły się, trudno było wyłuskać je z sukna. Przez chwilę wydawało się Amelce, że widziała już podobny materiał. Nie mogła skupić się i przypomnieć sobie gdzie, bo parasol wiercił się i mruczał.
- Nie kręć się – zawołała. – Zaczepiasz się o kolejne kolce. Nigdy ciebie nie wyplączę.
- Dobrze. Jak tam? Dasz radę? – niecierpliwił się uwięziony.
- Musisz poczekać. Staram się, ale to wymaga czasu – zawołała Amelka. – Kłujki wczepiły się w wielu miejscach.
- Dobrze. Poczekam. Aj!
- Gawrony powróciły i atakują cię? – domyśliła się.
- Nie, to nie to. Kujnąłem się w nos – odparł.
Amelka cierpliwie wyjmowała kolce i uwalniała materiał. Tulka przynosiła kije.
- Odsunę gałęzie i przywiążę je do kija – zawołała.
- Chłopcze, po co to robisz? – zdziwił się parasol.
- Tak trzeba, żeby kolce nie złapały materiału ponownie. Inaczej będę musiał wyjmować je znowu – wytłumaczyła i specjalnie wyrażała się jak chłopiec.
- Mądry jesteś chłopcze – pochwalił.
Dziewczynka wbijała kij w ziemię. Zgarniała gałęzie i sznurkiem przywiązywała do kija. Nie zawsze udało się okiełznać niesforne gałązki, które wyślizgiwały się i ponownie wczepiały w materiał. Praca była mozolna. Kiedy udało się uwolnić parasolkę, dziewczynka odeszła i spoglądała. Widok był osobliwy. Krzak głogu został poskromiony. Sterczące kije z gałęziami przywiązanymi sznurkami, zadowoliły Amelkę. Głóg nadal trzymał w swoich objęciach parasol.
- Dlaczego nie spadłeś? Co ciebie trzyma? – zawołała.
- Trzymam się łapami, ale resztkami sił – przyznał.
Jestem niemądra – pomyślała. – Przecież jak spadnie, to poturbuje się. Gapa ze mnie. Podeszła do plecaka. Przekładała sznurki, obejrzała, wybrała najgrubszy.
- Hej, rzucę ci sznurek. Przewieś przez gałąź, ja złapię koniec, a później zsuniesz się. Dobrze? – poddała pomysł.
- Sznurek nie jest mi potrzebny – chciał coś dodać, ale nie zdążył.
- Łap! – podrzuciła sznur i udało się trafić tam, gdzie chciała.
- Mam. Trzymam, ale to zbędne. Peleryna pozwoli mi na łagodne lądowanie – zapewnił.
- Zaczekaj chwilę. Sprawdzę, czy odczepiłam wszystkie kolce – obeszła krzew ponownie. Amelka odeszła na bezpieczną odległość, żeby na głowę jej nie spadł. Złapała Tulkę za obrożę.
- Możesz skakać. Chociaż może lepiej zjedź po sznurku – doradziła.
Czekały. Przez chwilę nic się nie działo. Dziwaczny ten parasol – pomyślała Amelka. – Jakim cudem mówi? Pewnie dlatego, że jest zaczarowany. W pobliżu poruszyły się krzaki, ale nie zwrócili na to uwagi.
- No, to siup! – zawołał.
Początkowo wszystko szło zgodnie z planem. Parasol kołysał się, opadał spokojnie. Przechylił się niebezpiecznie na jedną stronę, po czym nastąpiło głośne łu, bu, du!
- Aj! Oj! – wrzasnął.
- Żyjesz? – dziewczynka podbiegła do niego.
Parasol okazał się koślawy. Pewnie połamały się druty. Na gałęzi dyndał sznurek, z którego nie skorzystał poszkodowany. Amelka, gdy już prawie okrążyła płachtę, dosłyszała głos dolatujący z góry.
- Chłopcze, wielce cim wdzięczny, za uwolnienie – mówił po swojemu.
Amelka spojrzała w górę i zamarła.
- O! E… - wydukała.
Zanim zdołała zebrać myśli, dosłyszała, że zgrzytnęło coś, chrupnęło. Uwięziony wyswobodził się ze swojego osobliwego odzienia. Jak się okazało, wielki parasol był przyodziewkiem, czy czymś w tym rodzaju. Niewielki osobnik stanął przed dziewczynką. Amelka nie wierzyła własnym oczom, rozpoznała skrzata z opowiadań Grusznika.
- Hau! – Tulka podeszła do niego. Pies warknął i wyszczerzył zęby.
- O! – przybysz przeraził się. – Mały piesku, jakie ty masz wielkie kły, niczym wilk – nastroszył brwi, bardzo krzaczaste. – Tobie zwierzu kudłaty jestem równie wdzięczny za wyswobodzenie. Nie ugryź mnie – odezwał się prosząco.
- Niemożliwe, to jesteś ty? – Amelka odzyskała mowę.
- Ja? – spytał. – Tak, jam ci ja – odpowiedział, zamiast przedstawić się jak należy.
- Skrzat Kulfonos? – chciała upewnić się.
- Znasz mnie? – był zdziwiony.
- Skrzaty opowiadały mi o tobie – przyznała, ale nie zdradziła które skrzaty ma na myśli.
- Kulfonos we własnej osobie – wypiął pierś. – Jam skrzat Kulfonos karłowaty z rodu parasolowatych – wyprężył się.

© Copyright

Kroniki Skrzatów ®

• Autorzy: Marbella Atabe
• Administrator: Marbella Atabe, Daniel Dagda